Tijdens de Liever de Liefde!-dagtraining sprak één van de mannen hardop uit wat zijn grootste verlangen was in de relatie met zijn partner.
‘Ik wil een jaar lang op reis met jou en de kinderen.’
Een groot verlangen, een mooi verlangen, maar op de een of andere manier was het niet af. Het voelde bedacht. Dat voelde hij. Dat voelde zijn partner. Alsof het verlangen niet groot genoeg was.
Maar ‘een jaar lang op reis’ is toch een gigantisch groot verlangen? Veel mensen nemen genoegen met 3 weken Frankrijk en een weekendje samen weg. Als dat al lukt.
We hebben allemaal onze dromen, wensen en verlangens. Over wat we willen doen in ons leven, over de liefde, over ons gezin, over wat we mee willen maken, over wat we willen ervaren.
Veel van die verlangens zijn aangeprate verlangens. We vertellen onszelf dat een vakantie, een huis, een keuken, een nieuwe baan, een derde kind ons gelukkig gaan maken. Of we laten het ons aanpraten door onze ouders, onze vrienden, de reclame of ‘de maatschappij.’ Die verlangens gaan over ‘geluk met een reden’. Ze vertellen ons dat we pas gelukkig zijn als we dit hebben bereikt, dat hebben gedaan, daar wonen, zoveel keer per maand vrijen enzovoorts.
tussenkop
Doodvermoeiend. En volslagen nutteloos om na te jagen. Want op het moment dat je reden voor het geluk wegvalt, ben je – als je al gelukkig was – op slag weer ongelukkig.
Zo’n lange reis met het gezin kan daar ook over gaan. Als ik een jaar lang niet hoef te werken, weg ben van de stress, als we alle tijd voor elkaar hebben, dan ben ik gelukkig. Maar op het moment dat het vliegtuig weer op Schiphol landt, begint het oude leven weer.
Daarom vroegen we tijdens de training door. Waar staat die reis van een jaar voor? Waarom maar één jaar? Waarom niet vijf of tien jaar? Wat wil je met die reis? Wat vertelt dat over de relatie met je vrouw?
En toen gebeurde er iets anders. Wij noemen dat zelf het ‘één stukje appeltaart is wel genoeg’-syndroom. Hollandse zuinigheid. Calvinistisch lijden. We gunnen onszelf veel te weinig. De man in de training wilde niet een jaar op vakantie, dat was maar één stukje appeltaart. Een kleintje nog wel.
Eigenlijk wilde hij een heel leven vol avontuur. Met zijn vrouw. Met zijn kinderen. Elke dag. Een leven als een reis. Met vliegtuigen en verre bestemmingen, maar ook met de ontdekkingen in het alledaagse. Niet een jaar plezier en dan weer tien jaar ploeteren. Maar een leven waarin liefde, ontdekken, genieten, verbinding en vervulling op de eerste plaats komen.
Niet één zielig stukje, maar de hele appeltaart. Mét slagroom. Van tekort naar overvloed. Jezelf het fijnste, beste, mooiste, lekkerste gunnen. Je beperkende gedachten en alles wat je klein houdt over stijgen en helemaal voelen waar je blij van wordt.
En vervolgens kon hij tegen zijn vrouw zeggen:
‘Ik wil van mijn hele leven met jou een mooie reis maken.’
Het kwartje viel. Bij hem. Bij zijn vrouw. Bij iedereen in de training. Dit verlangen kwam uit zijn hart. En vol kracht kon hij het uitspreken. Voelbaar. Helder. Krachtig. In verbinding. Bam!
Dat is wat we te doen hebben. Het kennen van onze ware verlangens – voorbij de status, plaatjes en gangbare overtuigingen – en daar naar gaan leven.
Dat kan gaan over samen het leven ontdekken. Het kan gaan over de tijd nemen om weer goede gesprekken te voeren of meer te vrijen. Het kan gaan om jezelf beter te leren kennen of juist weer nieuwsgierig te worden naar de ander.
Als het om de liefde gaat is het goed om niet te zuinig te zijn. Pas op voor ‘we doen het ermee’, ‘het wordt straks wel weer beter’ of ‘het zit er gewoon niet in’. Er zijn al veel te veel van dat soort relaties. En daar wordt niemand beter van. Jij niet, je partner niet, je kinderen niet.
Er valt zoveel te leren, te ontdekken, te genieten. En als je jezelf dat toe kunt staan, gebeuren er vaak de mooiste dingen…
Na het avondeten op de trainingsdag werd het toetje geserveerd. Heel veel appeltaart. Met slagroom 🙂
