Dat je staat te koken van emoties. Woede, frustratie, ergernis, irritaties, pijn, verdriet, stress, angst. Dat alles door elkaar trilt en je zelf niet goed weet wat er nou precies aan de hand is. Dat je schreeuwt, stil wordt, om je heen slaat of door het huis bonkt. Dat je anders wilt maar niet goed weet hoe.
En dat je partner dan niet terug schreeuwt, zegt dat je even normaal moet doen, of dat je juist weg moet gaan. Dat zij niet in haar eigen emoties schiet. Dat hij niet alles weg probeert te rationaliseren.
Dat jij raast. En dat je partner aanwezig is. Dat alles in jou mag komen, mag kolken, mag stromen, mag gebeuren. En dat je lief de ruimte biedt om dat te laten gebeuren. Zonder het op zichzelf te betrekken. Zonder mee te gaan doen. Zonder er een groot drama van te maken.
En dat jouw storm, of hij nu luidruchtig is of juist stil, kan razen, stil worden, oplaaien, veranderen, kalmeren. Dat je niet op de ander hoeft letten of voor de ander hoeft te zorgen. Dat je weet dat je partner blijft staan. En dat dat weten voor zo’n diepe veiligheid zorgt, dat alles in jou er mag zijn. Ook je storm. Ook je donkere kanten. Ook je niet weten. Ook je frustraties. Ook je jaloezie, je angsten, je pijn, je vermoeidheid.
En dat je dan als de storm echt is gaan liggen – want dat gaat gebeuren – elkaar aan kunt kijken, vast kunt pakken en in het woordeloze weten terecht komt van jullie ware liefde.
Niet de schijn, niet de mooie plaatjes, niet het glimmende buitenkant verhaal van ‘wat zijn jullie toch een leuk stel’. Maar de echte, rauwe, pure, eerlijke verbinding tussen jullie voelen. Die soms schuurt, die soms spettert, maar die boven alles waar is.
Eén van de mooiste – en lastigste – dingen die je in een relatie kunt doen is het creëren van veilige ruimte voor elkaar. Een ruimte die jij creëert voor je partner en waar hij of zij helemaal zichzelf kan zijn en zichzelf kan ontdekken. Met alle verlangens, wensen, dromen, emoties, verhalen, drama’s, twijfels en angsten die er zijn. Dat vraagt moed van jullie allebei.
Degene die de ruimte biedt, moet bereid zijn te luisteren en aanwezig te zijn zonder inhoudelijk te reageren en moet daarvoor zijn eigen emoties, oplossingen, geraaktheden even aan de kant schuiven.
Degene die de ruimte in gaat – door te praten, te uiten, te schreeuwen – moet bereid zijn zich over te geven, eerlijk te zijn naar zichzelf en nieuwsgierig te zijn naar wat er gaat komen.
Het is een dans die je samen doet. En als het goed is wissel je ook regelmatig van rol. Met het creëren van veilige ruimte voor elkaar – steeds opnieuw – leg je de basis voor een ware relatie. Waarin je eerlijk bent naar jezelf en elkaar. Waar je betrouwbaar bent voor de ander en jezelf. Waarin je bereid bent elkaar echt te leren kennen en helemaal te ontmoeten.
Een leven lang.
